10. ~ "Egoista"

Rozglądam się po klubie. Nic niezwykłego, myślę po chwili. Miejsce nie różni się praktycznie niczym od innych lokali, w których byłam. 

Francesca prowadzi mnie do wybranej przez siebie loży, a ja się nie sprzeciwiam. Jeszcze tylko tylko kilka godzin, powtarzam sobie w myślach. Po chwili w trójkę stoimy przed stolikiem, przy którym siedzi już jakaś para. Włoszka i Diego witają się z nimi, a ja stoję z boku, bawiąc się bransoletką  na moim nadgarstku. 

– Violetta – słyszę kobietę. – Poznaj Ludmiłę i Federico.

Uśmiecham się i wymieniam z nimi uściski dłoni. Wydają się przyjaźni.

– Violetta była sąsiadką Leona, kiedy jeszcze mieszkał z rodzicami – wtrąca Diego, kiedy wszyscy siadamy.

– Ooo, już nie mogę się doczekać aż posłucham o nastoletnim Leonie – oznajmia podekscytowana blondynka. – Błagam, powiedz, że masz jego zdjęcia.

Chłopak siedzący obok śmieje się krótko.

– Ja też, ale może najpierw ją upijmy, wtedy będzie opowiadała śmieszniejsze i prawdziwsze historie. Idę do toalety. – Wstaje. – Jeśli nie wrócę za godzinę, znaczy to, że umarłem w tej cholernie długiej kolejce. Nie mogliśmy iść do klubu, w którym jest więcej niż jedna toaleta?

Wszyscy w odpowiedzi się śmieją, a mężczyzna znika w tłumie. Po chwili Diego również odchodzi w celu zamówienia drinków.

– Szkoda, że Leon nie mógł przyjść – stwierdza Ludmiła. – Właściwie to, czemu nas wystawił?

– Poszedł gdzieś z Dianną – odpowiadam.

Zostałam tu zaciągnięta w celu zapoznania się z przyjaciółmi Verdasa. On jednak w ostatniej chwili powiedział, że umówił się gdzieś ze swoją dziewczyną i, że mogę przyjść tutaj z Fran i Diego. Czy jestem zła? Blondynka zabrała mi moje minuty wczoraj, a kiedy była nadzieja, że dostanę dzisiaj dodatkowe, mnóstwo dodatkowych minut, które miały zamienić się w godziny, ona znowu mnie ich pozbawiła. Nie, skąd.

Jak dobrze pójdzie to się upiję i nie będę potrzebowała szatyna do spokojnego snu. To jest jakiś pomysł – upijać się codziennie wieczorem. Przemyślę to.

– Z tą nową dziewczyną? – Unosi brwi. – Fran, poznałaś ją?

Brunetka kiwa tylko głową, wpatrując się w paznokcie.

– I co? – zadała kolejne pytanie podejrzliwym tonem. – Jaka jest?

Włoszka podnosi głowę i wzrusza ramionami, a ja w milczeniu obserwuję przebieg tej rozmowy.

– Jest fajna, ładna, inteligentna… Leon będzie na pewno z nią szczęśliwy.

– I to ci przeszkadza?

– Co? Jasne, że nie!

Marszczę brwi. Dlaczego Francesce miałaby przeszkadzać Dianna? Przecież to tylko dziewczyna jej kumpla, przyjaciela jej chłopaka. W dodatku wydawała się zachwycona faktem, że szatyn znalazł sobie kogoś. Przecież nie udawała.

Blondynka unosi brwi.

– Błagam, kogo ty chcesz nabrać?

Przyglądam się im na zmianę i czekam, aż któraś powie coś, co będzie odpowiedzą na moje niewypowiedziane pytania. Tak się jednak nie dzieje – obie siedzą i wpatrują się w siebie, milcząc.

Postanawiam się wtrącić:

– O co chodzi? – pytam, zwracając na siebie ich uwagę. – Myślałam, że lubisz Diannę. Dlaczego miałaby ci przeszkadzać?

Francesca przygryza wargę, a Ludmiła patrzy na mnie zaskoczona.

– To ty nic nie wiesz? Fran spotykała się z Leonem.

Brunetka spuszcza wzrok, kiedy odwracam się w jej stronę. Ona? Z Leonem? Tym Leonem, który jest najlepszym kumplem jej chłopaka?

– Nie mówiłaś jej?

Włoszka wzrusza ramionami.

– Nie ma, o czym mówić – oznajmia lekko speszona. – Po prostu dobrze się dogadywaliśmy i od czasu do czasu się spotykaliśmy, a potem okazało się, ze jest najlepszym kumplem mojego chłopaka. Ale… nie mów o tym nikomu. Tym bardziej Diego.

Patrzę na nią szeroko otwartymi oczami. Zdradzała Diego z Leonem? W życiu bym o tym nie pomyślała. I zapewne bym nie uwierzyła, gdyby nie to, że powiedziała mi o tym sama Francesca.

Chcę zadać pytania – dużo pytań – ale do stolika wraca Hernandez.

– J-j-ja… chyba chcę się napić – mówię i wstaję.

– Przecież właśnie przyniosłem wam drinki.

– Będzie na zapas – rzucam i jak najszybciej odchodzę.

Żeby wrócić do loży, muszę zmierzyć się z tłumem tańczących ludzi, co nie jest takie proste, kiedy w ręku trzyma się drinka i ma się ubrane takie obcasy, jak ja. Nie dziwne więc, że zanim udaje mi się dojść, wpadam na kogoś. Bardziej upokarzające jest jednak to, że zawartość mojej szklanki ląduje na koszuli tajemniczego gościa.

Brawo, Violetta, gratuluję sobie w myślach.

– Cholernie cię przepraszam! – przekrzykuję muzykę i staram się zetrzeć mokrą plamę. Czym? Ręką. Wspominałam już, że jeszcze niczego nie wypiłam? Najwyraźniej mój mózg przestaje dobrze funkcjonować na sam zapach alkoholu.

Na szczęście jednak, mężczyzna tylko się śmieje i odsuwa od siebie moje ręce. 

– Nic się nie stało, naprawdę.

Podnoszę wzrok. Muszę przyznać, że należy do atrakcyjniejszej części naszej społeczności. Szkoda tylko, że właśnie oblałam go swoim drinkiem i mam zamiar nie spotykać się z nikim gdzieś tak do końca życia.

– Zapłacę za pralnię – zapewniam go.

Kręci głową z uśmiechem. 

– Naprawdę nie trzeba… – przerywa, czekając aż powiem mu, jak mam na imię.

– Violetta – odpowiadam.

– Jackson – przedstawia się, wyciągając rękę, którą niepewnie ujmuję.

– Strasznie przepraszam, kasa za pralnię to naprawdę żaden problem.

– Właściwie to wolałbym zamiast kasy, dostać twój numer. Co ty na to?

Już mam zaprzeczyć, kiedy zza jego pleców wyskakuje Ludmiła. Modlę się w myślach, żeby nie była w tej kwestii podobna do Włoszki, ale po chwili okazuje się, że na marne.

– Violetta z chęcią poda ci swój numer – oznajmia z uśmiechem, a ja mam ochotę ją zatłuc.

Kiedy się budzę moje myśli zajmuje jedno słowo. Kac. Tak, mój plan dotyczący upicia się powiódł się aż za dobrze. Plusy? Nic mi się dzisiaj nie śniło, a biorąc pod uwagę to, że leżałam wyciągnięta na całym łóżku, Leon ze mną nie spał. Minusy? Cholerny ból głowy, urwany film i wstyd. Jak sobie tak myślę o tym, jak musiałam się zachowywać, cieszę się, że nic z tego nie pamiętam.

Wzdycham głośno, po czym wstaję i wychodzę z pokoju. Kieruję się w stronę kuchni, gdzie szukam jakiś tabletek na ból głowy. Po chwili jednak stwierdzam, że niczego takiego nie znajdę. Kto, do cholery, nie ma w domu tabletek na tak częstą przypadłość jak migrena? Cóż, może dwoje współlokatorów, którzy robią większe zakupy spożywcze rzadziej niż raz na miesiąc i to tylko dlatego, że zmusza ich do tego dziewczyna jednego z nich? Właściwie to obydwu. 

Przewracam oczami.

Obchodzę kuchenną wyspę w celu powrotu do pokoju, kiedy zauważam laptop Leona. Wciąż jest włączony, co oznacza, że niedawno z niego korzystał. Już mam to olać, kiedy w oczy rzuca mi się imię Dean'a, a po chwili również moje.

Marszczę brwi i odkrywam, że jest to rozmowa z chatu prowadzona parę dni przed śmiercią mojego chłopaka. Nic dziwnego, sama czasem wracam do takich wiadomości. Tym, co przykuwa moją uwagę, jest treść konwersacji:

Leon: Dean, nie powinieneś robić tego Violetcie.

Dean: Błagam, nie zaczynaj znowu. Przeżyje.

Leon: Nie zmuszam Cię ani do tego, żebyś brał z nią ślub, ani do tego byś z nią zrywał, ale powinieneś powiedzieć jej prawdę.

Dean: Łatwo Ci mówić. Nie znasz jej. Urządzi scenę, a potem wypapla wszystko naszym rodzicom. A wiesz co wtedy się stanie? Zamkną mnie w domu, a na studia zaciągną siłą.

Leon: Nie musisz jej kochać, ale to Twoja przyjaciółka – zasługuje na szczerość.

Dean: Nie znasz jej! A ja znam bardzo dobrze i wiem, że jeśli jej powiem, ona zniszczy mi życie. Będzie chciała się zemścić, a powiedzenie o wszystkim rodzicom jest najlepszym sposobem.

Leon: Nie zrobi tego, jeśli powiesz jej, ile uwolnienie się od nich dla Ciebie znaczy.

Dean: W jakim świecie Ty żyjesz?! Ja jej nie kocham, ale ona nie widzi świata poza mną! Myślisz, że będzie stała z boku i spokojnie się przyglądała, kiedy ja będę uciekał do Chicago z inną dziewczyną?

Leon: Po jaką cholerę w ogóle ją w to pakowałeś?

Dean: Rodzice nie zaakceptowaliby Chloe. Sam wiesz, że sierota z rodziny zastępczej, która w przyszłości chce mieć własny salon tatuażu, to nie szczyt ich marzeń. A Violetta jest według nich idealną kandydatką na synową. Dopóki jestem z nią, nie będą mnie zmuszać do spotykania się z innymi rozpieszczonymi córkami ich bogatych znajomych.

Leon: Egoista.

Dean: I kto to mówi? Jak chcesz, możesz do niej zadzwonić i o wszystkim jej opowiedzieć.

Dwie minuty później…

Dean: Tak właśnie myślałem.

Leon: To są dwie różne sprawy.

Dean: Nie. Są takie same. Oboje nie chcemy, żeby rodzice mówili nam, jak mamy żyć. Ty masz na to swoje sposoby, a ja mam swoje.

Leon: Ja swoimi metodami nie krzywdziłem osób, które nie miały nic wspólnego z moją sytuacją. 

Dean: Nie? A co, myślisz, że Violetta za tobą nie tęskniła? Dla twojej wiadomości, byliśmy jej najlepszymi przyjaciółmi. Myślisz, że nie potrzebowała Cię, kiedy jej ojciec nie mógł skopać dupy kolesiowi, który ją zranił, bo był zajęty posuwaniem swojej asystentki? Albo kiedy o wszystkim się dowiedziała i nie miała przy boku nikogo dorosłego, kto doradziłby jej, że powinna powiedzieć swojej mamie? Dla Twojej wiadomości, Maria nadal nic nie wie. Dlaczego? Bo Violetcie nie wystarczyło to, że doradziłem jej Twoimi słowami. Potrzebowała, żebyś sam jej pomógł.

Leon: Tym bardziej powinieneś przy niej być. Straciła już mnie, a Ty chcesz doprowadzić do tego, żeby straciła nas obu. Tylko dlatego, że jesteś tchórzem i nie masz jaj, żeby powiedzieć jej, że kochasz inną dziewczynę.

Dean: Wiesz co? Wsadź sobie gdzieś te swoje złote rady.

Leon: Bardzo dojrzałe. Gratuluję, Dean, właśnie udowodniłeś, jaki to jesteś dorosły.

Dean: Spadaj. I tak zrobię to, co uznam za słuszne.

Leon: Będziesz tego żałować.

Dean: Nigdy.

Wzdrygam się, kiedy słyszę drzwi wejściowe i przypadkowo zrzucam szklankę leżącą obok laptopa na podłogę. Rozbija się wywołując hałas. Jak na zawołanie w kuchni pojawia się Leon.

– Co się stało? – pyta, zapewne mając na myśli szklankę.

Stoję tylko i się w niego wpatruję. W moich oczach pojawiają się łzy i dopiero po chwili się odzywam:

– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

Marszczy brwi, po czym jego wzrok ląduje na laptopie. Ponownie patrzy na mnie. Z poczuciem winy, przepraszająco. Ale ja mam to gdzieś, kręcę głową i wybiegam z kuchni, po czym zamykam się w swoim pokoju. Następnie robię to, co chyba każdy robiłby na moim miejscu – płaczę.

~*~

Hehe, Nicol miesza ^-^. Mogę Wam zaspoilerować, że Leonettę czekają trudne chwilę, a w next poznacie inną twarz Fiolki :p.

Zgadnijcie, kto pisał rozdział do nowego opowiadania o Leonie ^-^. Btw. doszłam do wniosku, że tak piszę te notki, że całość ogarniają tylko osoby, które czytają oba blogi ;D. Trudno, głupio mi pisać dwa razy to samo XDD.

Nie chcę mi się pisać tej notki, więc możecie się cieszyć – dzisiaj nie będzie paplania Nicol o bezsensownych sprawach ;D.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;))

Do następnego ;>

Quinn ;**