08. ~ Bezwarunkowa miłość

– Leon! – mówię szybko, zanim się rozłącza i zakrywam dłonią usta. Czuję, że muszę mu to powiedzieć, ale przecież i tak go nie ma – nie dowiedziałby się.

Ale… Co jeśli zmienił zdanie po naszej wczorajszej rozmowie. Co mi szkodzi? Przecież nie zabroni mi tam pojechać. Najwyżej nie powiem tam nikomu, że od pogrzebu miałam z nimi jakikolwiek kontakt.

– Tak? – słyszę.

Biorę głęboki wdech.

– Jadę do rodziców na weekend. – Cisza. – No wiesz… zanim zacznę pracować. Pomyślałam, że może… mogłabym ci coś przywieźć? Jakiegoś pluszaka ze starego pokoju? – żartuję, żeby rozładować atmosferę. Niestety najwyraźniej to nie podziałało, bo Verdas nadal się nie odzywa.

Mogłam mu o tym nie mówić. Nie wiem, dlaczego opuścił swój rodzinny dom, ale mam pewność, że odciął się od tamtego życia. Ja wtargnęłam i wciąż przypominam mu o przeszłości, a teraz jeszcze jadę gdzieś, gdzie na pewno spotkam jego rodziców. 

Szatyn nic więcej mi nie powiedział, ale domyślam się, że jego wyjazd jest związany z nimi. Inny powód nie przychodzi mi do głowy. 

Przez ostatnie dwa lata, pewnie nawet nie słyszał o swoim rodzinnym domu. Bo od kogo? Okropnie czuję się z tym, że przypominam mu o przeszłości. Nie wiem, co się w niej zdarzyło, ale z pewnością było to wystarczająco bolesne. W końcu szatyn nie zostawiłby Dean'a bez powodu. Po wczorajszej rozmowie z nim, nie mam co do tego jakichkolwiek wątpliwości.

– Ja… pomyślałam, że chciałbyś o tym wiedzieć – tłumaczę się. – Przepraszam, zapomnij – rzucam i już mam się rozłączyć, kiedy się odzywa:

– Czekaj!

Przez chwilę panuje między nami cisza. Domyślam się, że chce mi coś powiedzieć, ale nie wie, jak albo czy w ogóle to zrobić.

– Powiedz… Powiedz mojej matce, że masz ze mną kontakt – mówi w końcu. – Ale nie dawaj jej żadnych namiarów, nie mów, że ze mną mieszkasz i dopilnuj, żeby nikt poza nią się o tym nie dowiedział.

Wpatruję się szeroko otwartymi oczami przed siebie. Powiedziałam mu o tym, ale i tak nie spodziewałam się, że będzie kazał mi mówić o nim cokolwiek i komukolwiek. W sumie… sama nie wiem, czego oczekiwałam.

– Okej – odpowiadam szybko. – Zrobię to. Coś jeszcze?

– Uważaj na siebie – rzuca i rozłącza się, a ja uśmiecham się na sam dźwięk jego troskliwego tonu. Dobrze wiedzieć, że jeszcze ktoś poza rodzicami się mną przejmuje.

Wzdycham i spoglądam na swoją torbę. 

Z początku uznałam, że pomysł odwiedzenia rodziców jest głupi. W końcu unikam rozmów telefonicznych z nimi, a teraz miałabym spędzić z nimi trzy dni. Trzy dni przepełnione kłamstwami i bajeczkami wyssanymi z palca.

Mimo wszystko tego potrzebuję. Chcę zobaczyć rodziców i zmierzyć się ze wspomnienia związanymi z Dean'em. Poza tym nie ukrywam, że mam w planach znaleźć paczkę, którą Leon wysłał swojemu bratu. Nie powiedział mi tego, ale domyślam się, że nie jest zadowolony z tego, że cała jej zawartość jest w zasięgu ręki jego rodziców. Mam zamiar mu ją przywieźć.

Może przynajmniej tak się odwdzięczę za to, co dla mnie robi.

– Napijesz się czegoś? – pyta mnie matka Leona, gdy wchodzimy do kuchni.

Zaschło mi w ustach, ale mimo to kręcę głową. Cholernie się stresuję. Właśnie dzisiaj po raz pierwszy wejdę do pokoju Dean'a po jego śmierci. Sama nie wiem, czego się spodziewać. Pewnie będzie wyglądał tak, jak zawsze – przecież to miał być zwykły dzień. 

Nagle zaczynam się zastanawiać, jak miałby wyglądać jego pokój, gdyby wiedział, że tego dnia straci życie. Ja na jego miejscu postarałabym się o straszny nieporządek – żeby chociaż tego jednego dnia, coś się w nim zmieniło.

– Jak na studiach? – pyta, uśmiechając się lekko.

Odkąd jej młodszy syn umarł, cholernie się zmieniła. 

Mama opowiadała mi, że przed małżeństwem z John'em była wiecznie wesoła, we wszystkim potrafiła ujrzeć dobre strony i żyła tu i teraz – nie myślała ani o tym, co się już zdarzyło, ani o tym, co dopiero się zdarzy. 

Ponoć później się uspokoiła. Zaczęły ją interesować poważne sprawy i nie cieszyła się już z wszystkiego dookoła, a po wyjeździe Leona, przestała czerpać radość z większości rzeczy. Widziałam w jej oczach smutek, nawet gdy się uśmiechała i dlatego tak trudno było mi uwierzyć w opowieści mojej matki.

Teraz każdy uśmiech jest wymuszony, na jej twarzy pojawiły się nowe, widoczne zmarszczki, a na głowie zaczęłam zauważać siwe włosy.

Nawet sobie nie wyobrażam, co musi czuć matka, która straciła obu swoich synów. Kiedy jednak słucham opowieści Verdasa, dochodzę do wniosku, że musiała sobie czymś zasłużyć. Szatyn nie zostawiłby jej takiej. Gdyby nie miał do niej żalu, skontaktowałby się z nią. Tak jak z Dean'em.

Robię skrzywioną minę. Poprzednie dwie godziny spędziłam na wymyślaniu bajek, które wciskałam mojej matce. Mam już tego dość i w tej chwili chcę tylko jak najszybciej wejść do sypialni mojego byłego chłopaka.

– Właściwie to… Chciałabym wejść do pokoju Dean'a – oznajmiam, wkładając dłonie do tylnych kieszeni dżinsów. – Zabrać parę rzeczy… Oczywiście, jeśli nie macie nic przeciwko.

Widzę, że jest zdziwiona moją prośbą, ale po chwili się otrząsa i przytakuje.

– J-jasne, nie ma problemu.

Kiedy dochodzę do wniosku, że nasza konwersacja dobiegła końca, kiwam głową i wychodzę. Kieruję się do schodów, a potem zatrzymuję się przed drewnianymi drzwiami. Biorę ostatni głęboki oddech i wchodzę.

Zastaję dokładnie to, czego się spodziewałam – cholerny porządek. Chyba nigdy nie widziałam, żeby coś w jego pokoju było nie na miejscu. Z jednej strony to plus, ale to może się znudzić i zacząć denerwować. Nienawidziłam, kiedy młodszy Verdas, przychodził do mojej sypialni i marudził, że nie jest tam posprzątane.

Zawsze byłam bałaganiarą, ale ważne było dla mnie to, że ja się w tym wszystkim odnajduję, a nie to, co o pomyślą sobie inni. To był mój pokój i to mnie miał się podobać. Niestety Dean nie podzielał mojego zdania.

Kolejne pół godziny spędzam na przeszukiwaniu całego pokoju w poszukiwaniu czegokolwiek, co mógłby dostać od Leona. W końcu siadam na podłodze i opieram się plecami o łóżko. Byłam głupia, myśląc, że ukrył coś takiego w swoim pokoju. Przecież to byłoby za proste. Jego rodzice mogliby to bez problemu znaleźć.

Wzdycham głośno i wstaję. Czy się poddaję? Nie. Daję sobie czas na przemyślenie tego. W domu spisze w myślach listę miejsc, w których mógł to ukryć i jutro będę kontynuować poszukiwania.

Wychodzę i idę w stronę schodów, kiedy nagle zatrzymuję się przed pokojem starszego Verdasa. Rozglądam się, upewniając, że nikogo poza mną nie ma na piętrze, i po chwili zastanowienia wchodzę.

Z lekkim zdziwieniem, odkrywam, że ten pokój prawie nie różni się od poprzedniego. Spodziewałam się jakiegokolwiek znaku, że mieszkał tu szatyn – na przykład zdjęć – ale nie zastaję nic podobnego. 

Nawet książki są te same, jak u Dean'a tyle, że jego były bardziej zniszczone i miały pozaznaczane strony – te wyglądają, jakby Leon nigdy ich nawet nie otworzył. Kiedy zauważam, że są o fizyce, przestaje mnie to dziwić.

Poza tym tutaj również panuje porządek, a po paru dniach mieszkania z nim, nie mam wątpliwości, co do tego, że bałagan przeszkadza mu tak bardzo jak mi. 

Rozglądam się wokoło – nie wiem, po co tu weszłam. Może po prostu byłam ciekawa, jak wyglądało to pomieszczenie. Stwierdzam jednak, że teraz pokój Verdasa wygląda o wiele lepiej. 

Już mam wyjść, kiedy moją uwagę przykuwa kartka leżąca na biurku. Podchodzę bliżej i odkrywam, że nie należy do Leona, tylko do Dean'a.

Leon…
Mam dość ich i tych cholernych zasad. Wiem, że miałeś sto razy gorzej, ale i tak Ci zazdroszczę – tego, że się od nich uwolniłeś; że już więcej ich nie zobaczysz. Nie mogę się doczekać, aż w końcu skończę szkołę i będę mógł do ciebie dołączyć w Chicago.
Zdałem sobie sprawę z tego, że nawet nie wiem, co studiować. Rodzicie oczekują, że będę lekarzem albo fizykiem, ale ja, jak tylko pomyślę o tym, że miałbym tak spędzić resztę życia, mam ochotę zawalić egzaminy albo napisać takie podanie, że na żadną uczelnię mnie nie wpuszczą.
Dałbym sobie rok przerwy i dopiero wtedy poszedłbym na studia, ale rodzice prędzej by się powiesili niż by mi na to pozwolili. Co więcej – cieszyli by się z tego, że nie mam argumentów, żeby z nimi dyskutować.
Zazdroszczę Violetcie – ona wie, co chce robić. Nie miałem wątpliwości, że wybierze coś, na czym będzie mogła wykazać się kreatywnością. A teraz, podczas gdy ja nie mam zielonego pojęcia, o tym co zrobię ze swoim życiem, jej codziennie do głowy przychodzi nowy kierunek.
Ty też masz, czym się chwalić – nie studiowałeś, a osiągnąłeś więcej niż ktokolwiek z tej dziury. Nie rozumiem, czemu nie chcesz, żeby rodzice się o tym dowiedzieli. Ojca pewnie by to obeszło, ale mama byłaby z ciebie dumna.
Im jestem starszy, tym bardziej dostrzegam to, co o niej mówiłeś – jest wspaniałą kobietą, ale nie umie się przeciwstawić tacie. Zawsze się z nim zgadza, nawet jeśli w rzeczywistości ma inne zdanie. Nie mogę jej wybaczyć tego, jaka była, kiedy z nami mieszkałeś. Może, gdyby wtedy mu się postawiła, teraz moglibyśmy się widywać jak normalne rodzeństwo. Przez te wszystkie lata się nie zmieniła, patrzę na nią i wiem, że teraz zachowałaby się tak samo.
Rodziców również zazdroszczę Violetcie. Nasze rodziny wydają się takie podobne, ale w rzeczywistości chyba nie mogłyby się bardziej różnić. Maria i German nie decydują za nią, kim będzie w przyszłości, pozwalają jej być, z kim chce i nie naciskają na nią. Bezwarunkowa miłość – czasem mam wrażenie, że my jej nie dostaliśmy.
Owszem, rodzice zawsze nas kochali, ale przez całe życie musieliśmy na to pracować. Być idealnymi synami, którzy w domu są posłuszni, a na ulicy udają, że są szczęśliwy i z nikim nie rozmawiają, o tym co naprawdę dzieje się w naszej rodzinie.
Żałuję, że nie mam tyle odwagi, co Ty i nie mogę tak po prostu wyjechać. Miałeś o wiele trudniej – byłeś bez kasy, mieszkania i praktycznie sam – a i tak to zrobiłeś. Obiecuję jednak, że się na to zdobędę – spodziewaj się mnie u siebie w wakacje. Wyjadę przy najbliższej okazji.
I wiesz co? To właśnie wtedy nasi rodzice zapłacą za te wszystkie lata. Kiedy wyjadę, ludzie zaczną podejrzewać, że to nie może być przypadek – obu synów od tak od nich uciekło? Ukarzemy ich w najgorszy możliwy dla nich sposób – upokorzymy ich.
To chyba tyle. Więcej opowiem ci, kiedy w końcu będę mógł zobaczyć, jak zmienił się mój starszy brat.
Do zobaczenia niedługo.
Dean.

Otwieram szeroko oczy. To list, który mój chłopak pisał do szatyna. List, którego nie zdążył wysłać.

~*~

Średni ten rozdział ;//. Ale! Następny będzie lepszy. a w dziesiątce w końcu będzie – mam nadzieję – ciekawiej. Cierpliwości! ;D

Hehe, rozdział bez Leona i jeszcze pisany przeze mnie ^-^. Największa katastrofa blogowa? Ósmy rozdział u Nicol to jej nowe imię xDDD.

Nowe "informacje" dotyczące wyjazdu Leona :>. Ale jeśli liczycie, że w 9. albo 10. dowiecie się, dlaczego wyjechał to... Nie róbcie sobie nadziei xDD.

Tak btw. chyba nigdy Wam nie pisałam, że w Spisie treści zazwyczaj są tytuły dwóch rozdziałów do przodu. Jest to taki jakby spoiler, więc ten... jak chcecie to zajrzyjcie ;p.

Nicol narzekała, że jej wakacje skończą się szybciej, a w końcu wychodzi na to, że – mimo iż moi rówieśnicy wrócili do szkoły we wtorek – ja zacznę naukę najwcześniej, tak jak Wy. A jak dobrze pójdzie to nawet później. Hehe ;D.

Cóż, mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i z niecierpliwością czekam na Wasze opinie :>

Do następnego ;p

Quinn ;**

25 komentarzy = 09.